Anigozantos = łapa kangura = kangurza łapa
fot: Konrad Kalbarczyk
Anigozantos = łapa kangura = kangurza łapa
Anigozanthos
Ocena: 4,0
Kategoria:Doniczkowe
Podlewanie:średnio
Pokrój:wzniesiony, kępiasty
Wysokość:do 40 cm
Barwa liści/igieł:zielonoszara, zielona
Zimozielone:—
Stanowisko:
Barwa kwiatów:różowa, czerwona, biała, pomarańczowa, zielona, żółta
Wilgotność gleby:
Termin kwitnienia:IV - X
Roślina ozdobna z:liści/igieł, kwiatów
Opis:
Anigozanthos to bylina z rodziny Haemodoraceae, jako roślina dziko rosnąca występuje w południowo-zachodniej Australii, skąd pochodzi. W wielu krajach, także w Polsce, sprzedawana jest jako roślina doniczkowa.
Anigozanthos tworzy wzniesione kępy, złożone z licznych, odziomkowych, długich, siedzących liści, tworzących nieregularne, dość gęste rozety, wyrastające z podziemnego kłącza, które ma zdolność magazynowania wody. W swojej ojczyźnie, w szczególnie gorące lata część nadziemna zamiera, by ponownie wytworzyć młode rozety jesienią. W uprawie domowej rośliny nie tracą rozet liściowych. Pojedyncze liście osiągają 30–40 cm długości, są dość sztywne, zielone lub zielonoszare, niekiedy pokryte delikatnymi włoskami. Ze środka rozety liściowej wyrastają wysokie, wznoszące się ponad liście, bezlistne pędy kwiatostanowe, na wierzchołkach których tworzą się nieregularne kwiatostany, złożone z kilku do kilkunastu kwiatów. Zarówno pędy kwiatostanowe, jak i same kwiaty są często pokryte delikatnym meszkiem z krótkich włosków, co sprawia, że zyskują oryginalny, aksamitny wygląd. Włoski, w zależności od gatunku i odmiany, mogą mieć różną barwę. Rurkowate kwiaty mają sześć płatków, ich barwa może być różna: od białego wnętrza do niemal czarnej zewnętrznej części kielicha. U niektórych odmian występują kwiaty dwubarwne. Początkowo pąki kwiatowe są wzniesione, ale w miarę rozkwitania kwiatostany wyginają się ku dołowi, co sprawia, że kształtem zaczynają przypominać łapę kangura (stąd nazwa rośliny).
Anigozanthos jest dość łatwy w uprawie, lubi jasne stanowiska, znosi bezpośrednie nasłonecznienie i lekki półcień, ale najlepiej radzi sobie w świetle rozproszonym. Najlepiej ustawić roślinę na parapecie okna zachodniego, wschodniego lub w głębi pokoju o wystawie południowej. Zimą, gdy słońce świeci słabiej i krócej, roślinę można ustawić na parapecie południowego okna.
Anizoganthos jest dość odporny na niedobór wody w podłożu, dlatego należy go podlewać niezbyt wielkimi dawkami wody, a kolejne podlewanie przeprowadzić dopiero, kiedy wierzchnia warstwa podłoża w doniczce przeschnie. Roślina ta jest wrażliwa na zalewanie i jeśli podłoże w doniczce jest stale wilgotne Anigozanthos choruje – zielone liście zaczynają więdnąć i najczęściej dochodzi do zagniwania systemu korzeniowego, a w efekcie do śmierci rośliny. Najlepszym podłożem do uprawy Anigozanthosa jest podłoże żyzne i przepuszczalne (można wykorzystać uniwersalne podłoże dla roślin doniczkowych, ewentualnie z domieszką piasku).
Anigozanthos zasila się nawozami uniwersalnymi lub nawozami dla roślin kwitnących od marca do sierpnia, połową dawki zalecanej na opakowaniu, dodawanej do każdego podlewania. Gdy korzenie całkowicie wypełnią wnętrze doniczki, roślinę należy przesadzić. Zabieg ten wykonujemy rzadko, co kilka lat, wiosną. Anigozanthos nie lubi przesadzania, dlatego wykonujemy to tylko przy szczególnie silnie rozrośniętych egzemplarzach, a nowa doniczka może być większa o kilka rozmiarów, tak by wystarczyła roślinie na kolejne kilka lat uprawy.
Anigozanthos uprawiany jest jako dekoracyjna roślina doniczkowa. Jego efektowne kwiatostany są także wykorzystywane jako kwiaty cięte – dodatek do bukietów i kompozycji florystycznych. Dzięki dostępności na rynku różnych gatunków i odmian tej rośliny, można ją uprawiać pojedynczo lub tworzyć kompozycje wielogatunkowe lub wieloodmianowe w jednym pojemniku.
Anigozanthos rozmnaża się wegetatywnie, przez podział roślin i oddzielenie pojedynczych rozet liściowych silnie rozrośniętych kęp. Każda z oddzielonych rozet powinna mieć dobrze wykształcony system korzeniowy. Zabieg ten najlepiej przeprowadzać wiosną, podczas przesadzania roślin.
Anigozanthos tworzy wzniesione kępy, złożone z licznych, odziomkowych, długich, siedzących liści, tworzących nieregularne, dość gęste rozety, wyrastające z podziemnego kłącza, które ma zdolność magazynowania wody. W swojej ojczyźnie, w szczególnie gorące lata część nadziemna zamiera, by ponownie wytworzyć młode rozety jesienią. W uprawie domowej rośliny nie tracą rozet liściowych. Pojedyncze liście osiągają 30–40 cm długości, są dość sztywne, zielone lub zielonoszare, niekiedy pokryte delikatnymi włoskami. Ze środka rozety liściowej wyrastają wysokie, wznoszące się ponad liście, bezlistne pędy kwiatostanowe, na wierzchołkach których tworzą się nieregularne kwiatostany, złożone z kilku do kilkunastu kwiatów. Zarówno pędy kwiatostanowe, jak i same kwiaty są często pokryte delikatnym meszkiem z krótkich włosków, co sprawia, że zyskują oryginalny, aksamitny wygląd. Włoski, w zależności od gatunku i odmiany, mogą mieć różną barwę. Rurkowate kwiaty mają sześć płatków, ich barwa może być różna: od białego wnętrza do niemal czarnej zewnętrznej części kielicha. U niektórych odmian występują kwiaty dwubarwne. Początkowo pąki kwiatowe są wzniesione, ale w miarę rozkwitania kwiatostany wyginają się ku dołowi, co sprawia, że kształtem zaczynają przypominać łapę kangura (stąd nazwa rośliny).
Anigozanthos jest dość łatwy w uprawie, lubi jasne stanowiska, znosi bezpośrednie nasłonecznienie i lekki półcień, ale najlepiej radzi sobie w świetle rozproszonym. Najlepiej ustawić roślinę na parapecie okna zachodniego, wschodniego lub w głębi pokoju o wystawie południowej. Zimą, gdy słońce świeci słabiej i krócej, roślinę można ustawić na parapecie południowego okna.
Anizoganthos jest dość odporny na niedobór wody w podłożu, dlatego należy go podlewać niezbyt wielkimi dawkami wody, a kolejne podlewanie przeprowadzić dopiero, kiedy wierzchnia warstwa podłoża w doniczce przeschnie. Roślina ta jest wrażliwa na zalewanie i jeśli podłoże w doniczce jest stale wilgotne Anigozanthos choruje – zielone liście zaczynają więdnąć i najczęściej dochodzi do zagniwania systemu korzeniowego, a w efekcie do śmierci rośliny. Najlepszym podłożem do uprawy Anigozanthosa jest podłoże żyzne i przepuszczalne (można wykorzystać uniwersalne podłoże dla roślin doniczkowych, ewentualnie z domieszką piasku).
Anigozanthos zasila się nawozami uniwersalnymi lub nawozami dla roślin kwitnących od marca do sierpnia, połową dawki zalecanej na opakowaniu, dodawanej do każdego podlewania. Gdy korzenie całkowicie wypełnią wnętrze doniczki, roślinę należy przesadzić. Zabieg ten wykonujemy rzadko, co kilka lat, wiosną. Anigozanthos nie lubi przesadzania, dlatego wykonujemy to tylko przy szczególnie silnie rozrośniętych egzemplarzach, a nowa doniczka może być większa o kilka rozmiarów, tak by wystarczyła roślinie na kolejne kilka lat uprawy.
Anigozanthos uprawiany jest jako dekoracyjna roślina doniczkowa. Jego efektowne kwiatostany są także wykorzystywane jako kwiaty cięte – dodatek do bukietów i kompozycji florystycznych. Dzięki dostępności na rynku różnych gatunków i odmian tej rośliny, można ją uprawiać pojedynczo lub tworzyć kompozycje wielogatunkowe lub wieloodmianowe w jednym pojemniku.
Anigozanthos rozmnaża się wegetatywnie, przez podział roślin i oddzielenie pojedynczych rozet liściowych silnie rozrośniętych kęp. Każda z oddzielonych rozet powinna mieć dobrze wykształcony system korzeniowy. Zabieg ten najlepiej przeprowadzać wiosną, podczas przesadzania roślin.
- Pobierz link
- X
- Inne aplikacje
- Pobierz link
- X
- Inne aplikacje
Komentarze
Prześlij komentarz